بیازید هوشنگ چون شیر چنگ/جهان کرد بر دیو نستوه تنگ*

کشیدش سراپای یکسر دوال/سپهبد برید آن سَر بی همال*

جهاندار هوشنگ با رای و داد/بجای نیا تاج بر سر نهاد*

بفرمان یزدان پیروزگر/بداد و دهش تنگ بسته کمر*

وزان پس جهان یکسر آباد کرد/همه روی گیتی پر از داد کرد*

نخستین یکی گوهر آمد بچنگ/به دانش ز آهن جدا کرد سنگ*

پسر بُد مر او را یکی هوشمند/گرانمایه طهمورث دیوبند*

بیامد بتخت پدر بر نشست/بشاهی کمر بر میان بر ببست*

مر او را یکی پاک دستور بود/که رایش ز کردار بد دور بود*

چو دستور باشد چنین کاردان/تو شه را هنر نیز بسیار بدان*

چو دیوان بدیدند کردار اوی/کشیدند گردن ز گفتار اوی*

چو طهمورث آگه شد از کارشانت/برآشفت و بشکست بازارشان*

از ایشان دو بهره به افسون ببست/دگرشان به گُرز گران کرد پست*

کشیدندشان خسته و بسته خوار/بجان خواستند آنگهی زینهار*

که ما را مَکُش تا یکی نُو هُنر/بیاموزی از ما کتْ آید بِبَر*

کی نامور دادشان زینهار/بدان تا نهانی کنند آشکار*

چو آزادشان شد سر از بند اوی / بجستند ناچار پیوند اوی*

نبشتن بخسرو بیاموختند/دلش را بدانش برافروختند*